ฉันเหมือนคนเรื่อยเปื่อย
วิ่งหารักมาจนเหนื่อย
คนโน้นคนนี้ ก็ไม่มีที่ถูกใจ
ทั้งที่มีใครอยู่ ที่แท้ก็ดูไม่ออก
จนต้องห่างเหิน ไม่ได้เจอจึงเข้าใจ
เพิ่งรู้คำตอบว่าไม่อาจรักใครอื่น
นอกจากคนใกล้ตัวที่ยืนห่างกันไม่ไกล
ต่อให้ตาปิดสนิทก็ชี้ตัวถูก
ว่าใครที่ฉันรักหมดใจ
เธอคือคนที่ฉันตามหา
คนที่อยู่ตรงหน้านี่ไงใช่ไหม
ฉันคงจะเกือบลืมเธอ
ถ้าไม่มีวันที่เธอหายไป
เธอคือคนที่ฟ้าส่งมา
คนที่อยู่กันแค่เอื้อมมือแต่เหมือนไกล
เพราะใจเคยมองไม่เห็น
แต่ว่าวันนี้ทั้งใจฉันเห็นเธอ
เหมือนฉันมันตาบอด
ไม่เชื่อที่ใครเคยบอก
คนที่ควรรัก นั่นคือคนข้างกายฉัน
ทั้งที่ได้ใกล้กันแต่ฉันก็ยังมองผ่าน
จนถึงวันนี้ เพิ่งเข้าใจก็เกือบสาย
เพิ่งรู้คำตอบว่าไม่อาจรักใครอื่น
นอกจากคนใกล้ตัวที่ยืนห่างกันไม่ไกล
ต่อให้ตาปิดสนิทก็ชี้ตัวถูก
ว่าใครที่ฉันรักหมดใจ
เธอคือคนที่ฉันตามหา
คนที่อยู่ตรงหน้านี่ไงใช่ไหม
ฉันคงจะเกือบลืมเธอ
ถ้าไม่มีวันที่เธอหายไป
เธอคือคนที่ฟ้าส่งมา
คนที่อยู่กันแค่เอื้อมมือแต่เหมือนไกล
เพราะใจเคยมองไม่เห็น
แต่ว่าวันนี้ทั้งใจฉันเห็นเธอ
เธอคือคนที่ฉันตามหา
คนที่อยู่ตรงหน้านี่ไงใช่ไหม
ฉันคงจะเกือบลืมเธอ
ถ้าไม่มีวันที่เธอหายไป
เธอคือคนที่ฟ้าส่งมา
คนที่อยู่กันแค่เอื้อมมือแต่เหมือนไกล
เพราะใจเคยมองไม่เห็น
แต่ว่าวันนี้ทั้งใจฉันเห็นเธอ